රූපය හුස්ම ගනිද්දි නාමය දන්නෙ නෑ.

අද පොඩි දෙන්නා එක්ක
නාම-රූප ගැන විමසුවා.
අපි මුලින්ම බැලුවා මලමිණියකත්
පණ තියන කෙනෙකුත් අතර වෙනස.

හුස්ම ගැනීම, ආහාර ගැනීම,
දිවීම ආදී දේවල් සලකා බලල
අපි තේරුම් ගත්තා...
මලමිණිය ක්‍රියා කරන්නෙ නැහැ.
පණ තියන කෙනෙක් ක්‍රියා කරනවා.

පණ තියන කෙනෙක් වුණත්
ක්‍රියා නොකරන වෙලාවක් තමයි,
ඔහු නිදාගන්න වෙලාව.

හීන දකින වෙලාවට
හිත ටිකක් වැඩ කරනවා කියලා
පුතා කිව්වා.

නින්ද ගියාම ඇස් කන් වැඩ කරන්නෙ නෑ.
ඒත් නහය වැඩ කරනවා.
නහය හුස්ම ගන්නවා...
ඒත් සුවඳ විඳින්නෙ නෑ.

හුස්ම ගන්න එක අපි දන්නෙ නෑ.
අපි හිතල කරන දේකුත් නෙමෙයි.
හිතල පාලනය කරන්න පුලුවන්,
හුස්ම ගන්නෙ නහය තුළින් වුණාට
ඇත්තටම හුස්ම ගන්නෙ පෙණහළු මගින්.

අවදියෙන් ඉන්න වෙලාවටත්
හුස්ම ගන්න බව අපට දැනෙන්නෙ නෑ.
ඒ විදියට බැලුවාම
අපි අවදියෙන් ඉන්න වෙලාවටත්
නින්දක ඉන්නවා වගෙයි.

අවදියෙන් ඉන්න වෙලාවටත්
හුස්ම දැනෙන කෙනෙක් ඉන්නවා නම්
ඔහුගෙ පණ තියන ගතිය වැඩියි.

සමහර පණ තියන අයගෙත්
මැරුණ ගතිය වැඩියි..
කවුද ඒ කියල ඇහුවම
පුතා කිව්වා බොන අය කියල.

මේ ඔවුන්ගෙන් අහපු
ප්‍රශ්න තුනකට ලැබුණ පිළිතුරු.

1, හුස්ම දැනෙන කෙනාත්,
හුස්ම නොදැනෙන කෙනාත්,
මලමිණියත් අතරෙ බැලුවොත්
පණ තියන ගතිය අඩුම කෙනා කවුද?
පුතා = මලමිණිය.

2, පණ තියන ගතිය වැඩිම කෙනා කවුද?
හුස්ම ගැන සිහියෙන් ඉන්න කෙනා.

3, අනික් කෙනා ගැන මොකද කියන්න පුලුවන්.
පුතා = එයා මැරිල වගේ ඉන්නෙ.

එයින් මෙතනට සම්බන්ධ වුණා.
අප්පමාදෝ අමතපදං
පමාදෝ මච්චුනෝ පදං

ඉරියව්වක් වෙනස් වෙද්දි
අපි දන්නෙ නෑ.

දෙයක් වෙද්දි එතන නැති කෙනා
ප්‍රමාදයි.
ඔහු හැසිරෙන්නෙ මලමිණියක් වගේ.

අප්‍රමාදය නොමැරුණ කෙනෙකුගෙ ස්වභාවය..
ප්‍රමාදය මලමිණියක ස්වභාවය.

මලමිණියකට හිතක් නෑ.
ඇඟක් විතරයි තියෙන්නෙ.
පණ තියන කෙනෙකුට
හිතත් ඇඟක් දෙකක් තියනවා.

බුදුන් වහන්සෙ මේ දෙක නම් කරන්නෙ
නාම-රූප කියලා.

රූපය හුස්ම ගනිද්දි
නාමය දන්නෙ නෑ.
රූපය හුස්ම ගනිද්දි නාමය දන්නවා නම්
නාම රූප දෙක එකක් විදියට ක්‍රියා කරනවා.

රහත් වුණ කෙනෙක් කොහොමද..
පුතා = නාමට සිහිය තියනවා.
හොඳට බලන් ඉන්නවා
රූප හුස්ම ගන්න විදිය.

17 04 2014