ඇසීමෙන් සිතීමෙන් ප්‍රඥාව පහළ වෙනවාද?

ප්‍රඥාව
සුතමය චින්තාමය අවස්ථා වලදී
ප්‍රඥාව කියා හඳුන්වන්න බැහැ.මේ මොහොතෙ අත්දැකීම
සිහියෙන් සහ උපේක්ෂාවෙන් විඳින තුරු
ප්‍රඥාව ඇතිවෙන්නෙ නැහැ.
අව්ව ගැනඇසීමෙන් සිතීමෙන් 

අව්ව ගැන ප්‍රඥාව පහළ වෙන්නෙ නැහැ.

සුතමය චින්තාමය අවස්ථා වලදී
ඔබට මේ මොහොත මග හැරෙනවා.
ඔබ අහන විට, ඔබ හිතන විට
ඔබේ හිත තියෙන්නෙ
ඔබ අහන හිතන දේ සමගයි.
ඔබට ඔබේ කය ගැන සිහිය නෑ.
වේදනා ගැන සිහිය නෑ.
සිත ගැන, සිතන දේ ගැන සිහිය නෑ.

ඔබ අහන දේ ගැන, සිතන දේ ගැන
ඔබ සිහියෙන් සිටින නමුත්
ඔබ අහන බව ඔබ සිතන බව
ඔබ දන්නෙ නෑ.

ඔබ අහද්දි, ඔබ සිතද්දි
ඔබ තුළ සිදුවෙන වෙනස් කම්
ඔබ අවට පරිසරය නිසා
ඔබ තුළ වෙනස්කම්,
ඔබේ කය ක්‍රියා කරන ආකාරය නිසා
ඔබ තුළ සිදුවෙන වෙනස් කම්
සියල්ලම ගැන සිහියෙන්
ඒ සියල්ලටම උපේක්ෂාවෙන්
ඔබට වෙසෙන්නට පුලුවන් නම්
ඔබ මේ මොහොත පිළිබඳව
ප්‍රඥාවෙන් පසු වෙනවා.

එක මොහොතකට
ඔබේ ඉරියව්වට හිත යොමු කරන්න.
ඒ ඉරියව්ව ගැන සිහියෙන් ඉන්න විට
ඔබට හුස්ම දැනෙනවාද?
ඔබට පහළ වෙන්නෙ ප්‍රඥාවයි.

ප්‍රඥාව අත්දැකීමක්.
ප්‍රඥාවට වචන නෑ.හැම විටම
ප්‍රඥාව සියයට සියයක්.
99.9ක ප්‍රඥාවක් ඇත්තෙ නෑ.

අව්වෙ යද්දි
ඔබේ කය දවන අව්වත්
ඒ නිසා පහළවෙන දොම්නසත් ආදී වශයෙන්
ඔබ තුළ සිදුවෙන වෙනස් කම්
ඔබ අවට පරිසරය නිසා
ඔබ තුළ සිදුවෙන වෙනස්කම්,
ඔබේ කය ක්‍රියා කරන ආකාරය නිසා
ඔබ තුළ සිදුවෙන වෙනස් කම්
සියල්ලම ගැන සිහියෙන්
ඒ සියල්ලටම උපේක්ෂාවෙන්
ඔබට වෙසෙන්නට පුලුවන් නම්
ඔබට අව්ව ගැනත්
උෂ්ණත්වය නිසා ඔබේ සිත කය දෙක
වෙනස් වෙන ආකාරය ගැනත්
ඔබ පෙර නො ඇසූ විරූ ප්‍රඥාවක්
ඒ මොහොතෙ පහළ වෙනවා.

ඔබ දුක දකිනවා.
ඒ මොහොතෙ ඔබ දුක විඳින්නෙ නෑ.
ඔබට උෂ්ණත්වයත් කයත් ගැන
ප්‍රඥාව පහළ වෙන්නෙ
ඒ මොහොතෙයි.

ඒ උෂ්ණත්වය අංශක කීයද යන්න
ඔබට වැදගත් නෑ.
ඔබේ දුක අංශක කීයද?
දහදෙනෙක් ඔබ සමග ගියොත්
උෂ්ණත්ව මාපකය පෙන්වන්නෙ එකම අගයක්.
දහදෙනාට දැනෙන්නෙ
වෙනස් අංශක ගණන්වල උෂ්ණත්වයක්.

රහතන් වහන්සේ කෙනෙක් ඔබ අතර හිටියොත්
උන් වහන්සේ ඒ මොහොත දන්නවා.
උෂ්ණත්වය දැනෙනවා.
ඒ උෂ්ණත්වය විඳිනවා.
දුක විඳින්නෙ නෑ.
ඔහු ආර්ය පුද්ගලයෙක්.

විදසුන් වඩන්නෙක් ඔබ අතර හිටියොත්
ඔහුත් ඒ මොහොත දන්නවා.
ඔහුටත් උෂ්ණත්වය දැනෙනවා.
ඒ උෂ්ණත්වය ඔහු සිහියෙන් විඳිනවා.
ඒ උෂ්ණත්වය නිසා ඔහුගෙ සිතෙහි සහ කයෙහි ඇතිවෙන
වෙනස්වීම වලට ඔහු උපේක්ෂාවෙන් වෙසෙනවා.
ඔහුත් දුක විඳින්නෙ නෑ.
ඔහුත් ඇසූ පිරූ තැන් ඇති ආර්ය ශ්‍රාවකයෙක්.

මේ මොහොත
ඔබ ආර්ය ශ්‍රාවකයෙක් ලෙස ගත කළොත්
ඒ ප්‍රඥාව ඔබට අයිතියි.
ඔබ දකින්නෙ පෙර නො ඇසූ විරූ මොහොතක්.
ඒ දැක්ම කාගෙන්වත් ලබන්න බෑ.
ඒ ප්‍රඥාවට ඔබ කාටවත් ණය නෑ.

ඒ ප්‍රඥාව
ඔබට දිය හැකි කිසිවෙක්මේ මිහිපිට හෝ විශ්වය තුළම නෑ.

ඔබ වැනි
වැඩිහිටියෙක් සමග සසඳන විට
ළදරුවන්ගෙ ප්‍රඥාව ඉතා ඉහළයි.

වැඩිහිටියෙක් වෙද්දි
ළදරුවාගෙ ප්‍රඥාවත්, ප්‍රඥාව ලබන මාර්ගයත්
ඔහුට අහිමි වෙනවා.

ඔහු වචන ඉගෙන ගන්නවා.
හිතන්න පුරුදු වෙනවා.
කය විඳින අත්දැකීම ඔහුට මතක වෙනවා.
ඔහු නොවිඳ ඉගෙන ගන්න පුරුදු වෙනවා.
ඒ ආගන්තුක දැනුම
ප්‍රඥාව කියා මුලා වෙනවා.

ඔබ කොතරම් ඉගෙන ගත්තත්
ඔබ නොවිඳින කිසිම දෙයක් ගැන
ඔබ දන්නෙ නෑ.

ඔබ අහන දෙයින්, ඔබ හිතන දෙයින්
ප්‍රඥාව පහළ වෙන්නෙ නෑ.
අහන හිතන වෙලාවෙදි
ඔබට ඔබ අමතක වුණත්
ඔබට සුතමය ඥාණය ලැබෙයි.
චින්තාමය ඥාණය ලැබෙයි.
ඒත්...
භාවනාමය ප්‍රඥාව ලැබෙන්නෙ
මේ මොහොත තුළ පමණයි.

ප්‍රඥාව ලැබෙන්නෙ
ඔබ ඔබ ගැන අවදියෙන්
ඔබේ කය, වේදනා,
ඔබේ සිත, සිතේ ඇතිවෙන දේ ගැන
සිහියෙන් හා උපේක්ෂාවෙන්
පසු වෙන විට පමණයි.

ප්‍රඥාව අතීතය ගැන නොවෙයි.
ප්‍රඥාව අනාගතය ගැන නොවෙයි.
ප්‍රඥාව හැම විටම
මේ මොහොත ගැන පමණයි.
තව මොහොතකින්
ඔබ ඔබ දෙස සිහියෙන් බැලුවොත්
ඔබ දකින්නෙ
කලින් මොහොතෙ දුටු දේ නොවෙයි.
ප්‍රඥාව තවත් බිඳුවක් හිමි වෙනවා.

කෙනෙකුට නිවන් සාක්ෂාත් කරන්න
සමස්ත ත්‍රිපිටකය
අවශ්‍ය නොවෙන්නෙ ඒ නිසයි.
මේ මොහොත විඳින්න තිපිටක දැනුම
උපකාර වෙන්නෙ නෑ.
මේ මොහොත ප්‍රඥාවෙන් ගත කරන්න
මාර්ගය ප්‍රමාණවත්.
ඒ සඳහා
සමස්ත ත්‍රිපිටකය අවශ්‍ය නෑ.
සතිපට්ඨාන උපදෙස් ප්‍රමාණවත්.

මේ මොහොත ප්‍රඥාවෙන් ගත කරන්න
කය පිළිබඳව සිහිය ඇතිව වඩන
ආනාපාන සතියත් ප්‍රමාණවත්.

ඔබේ ප්‍රඥාව පහළ වෙන්නට
බුදුන් වහන්සේගේ සමස්ත දැනුම
ඔබට අවශ්‍ය නෑ.
උන් වහන්සෙ සාරාසංඛ්‍ය කල්ප ලක්ෂයක්
නියත විවරණ ලැබීමෙන් පසුවත්
ඊට පෙර අනන්ත අපරිමාණ කලකුත්
සසර වෙසෙමින් ලද අත්දැකීම් මත
උන් වහන්සේ ලද සාගරයක් වැනි ප්‍රඥාවෙන්
ඔබේ පුංචි දිදාලය පුරවාගෙන
ඔබට නිවන් දකින්න බැහැ.

ප්‍රඥාව වඩන්න උන් වහන්සේ භාවිතා කළ
විපස්සනා මාර්ගය වඩමින් වෙසෙන විට
ඔබේ ප්‍රඥාවෙන් ඔබේ දිදාලය
පෙත්තටම පිරුණ දවසක් එයි.

ඒ දවසේ ඔබ විඳින අත්දැකීම නිසා
උන්වහන්සේ ප්‍රඥාවෙන් දුටු දේ
ඔබට ඔබ තුළ පෙනෙනවා.

උන් වහන්සේ සතු ප්‍රඥාව
ඔබට අවශ්‍ය නෑ.
ඔබට අවශ්‍ය වෙන්නෙ
ප්‍රඥාව වඩන්න
උන් වහන්සේ ක්‍රියා කළ ආකාරය පමණයි.
ඒ ක්‍රමය ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයයි.

ආර්ය අෂ්ඨාංගික මාර්ගයෙන්
ඔබ ප්‍රඥාව ලබන්නට සුදුස්සෙක් කරනවා.
ඔබට ප්‍රඥාව ලැබෙන්නෙ
සම්මා වායාමයෙන් යුතුව සම්මා සතිය වඩා ලබන
සම්මා සමාධියෙන් යුතුව
මේ මොහොත විසීමෙනුයි.

ප්‍රඥාව කියන්නෙ
නාම රූප ගැන ඇසීම නොවෙයි.
නාම රූප ගැන සිතීම නොවෙයි.
ඔබේ නාම රූප දෙක එකිනෙකට බලපාමින්
මේ මොහොත තුළ වෙනස් වෙන ආකාරය
සිහියෙන් දකිමින්
ඒ සියල්ලටම උපේක්ෂාවෙන් විසීමෙන්
ඔබ ගැන ඔබ සොයා ගන්නා දේ ප්‍රඥාවයි.

ඔබ නිවන් දකින්නෙ ඒ ලැබෙන ප්‍රඥාවෙන්.
ඔබ අහන දකින දේ සිතන දේ නිසා නොවෙයි.

ඔබ කවදාක හෝ ප්‍රඥාව ලබන්නෙ
මේ මොහොත තුළ විඳ
මේ මොහොත තුළ
ඔබ පසක් කරන දේ නිසයි.

ප්‍රඥාව ඒ මොහොතෙම
තමන්ගෙ වීර්යයෙන්
සම්මා සතියත් සම්මා සමාධියත් වැඩීමෙන් උපදිනවා.
තව කෙනෙක් එතන නෑ.ඔබ පමණයි.

ඔබේ ප්‍රඥාව
ඔබට වෙන කෙනෙකුගෙන් ලබන්න බෑ.
ඔබේ ප්‍රඥාව වෙන කෙනෙකුට දෙන්නත් බෑ.
ඔබ ප්‍රඥාව ලබන මොහොත
සෝක පරිදේව දුක් දොම්නසින් විනිර්මුක්තයි.
ඒ මොහොතට ඔබ නිවන අත්දකිනවා.
ඒ මොහොත හිමි ඔබට පමණයි.

ඔබේ ප්‍රඥාව නිසා දුකෙන් මිදෙන්නේ
ඔබ පමණයි.

ප්‍රඥාව කියන්නෙ මතක තබා ගැනීම හෝ තර්කනය නොවෙයි.

දවසෙ පැය විසි හතර පුරාම
අපේ අත්දැකීම් විඥාණයෙ තැන්පත් වෙනවා.

 මේ අත්දැකීම්
ප්‍රිය අප්‍රිය ලෙස වින්දොත් හැර
සිතට නොවැදගත් අත්දැකීම් ලෙස
සිතින් නොසලකා හැරෙනවා.
හැම මොහොතකම
පසිඳුරන්ගෙන් ලැබෙන තොරතුරු
සියයට අනූවකටත් වඩා
මෝහය මුල් කරගත් අත්දැකීම් විදියට
විඥාණයේ තැන්පත් වෙනවා.

පොතපතෙන් ලබන දැනුමත්
මිනිස් විඥාණය සලකන්නෙ
මෝහ මූලික අත්දැකීමක් විදියටයි.
ගීත, අසභ්‍ය කතා ආදිය
අත්දැකීම් සම්බන්ධ කරගෙන විඳීම නිසා
රාග ද්වේශ නිශ්‍රිත මතක සටහන් ලෙස
විඥාණයෙ රැඳෙනවා.
අදාළ හැඟීම උත්තේජනය වීමෙන්
පහසුවෙන් මතක් වෙනවා.

ප්‍රිය අප්‍රිය දෙක හෝ නොසලකා හැරීම
රාග ද්වේශ මෝහ වශයෙන්
ඒ තොරතුරු වලට වර්ණය ලබා දෙනවා.
ඉතිරි තොරතුරු ප්‍රඥාව ලෙස
කළු සුදු පාටින් විඥාණයේ සටහන් වෙනවා.

පොත පතෙන් ලැබෙන දැනුම
මතකය විදියට විඥාණයේ රැඳෙනවා.

මතකය පවතින්නෙ වචන ආකාරයෙන්.
ප්‍රඥාව කියන්නෙ
විඳින ලද අත්දැකීමක අවබෝධයයි.

ගින්නට පිළිස්සීමෙ අත්දැකීමක් නොලබා
ගින්නට පිළිස්සීම පිළිබඳව
මහාචාර්ය පදවිය ලබන කෙනෙකුට
ඔහු ගින්න ගැන දන්නා කිසිම දේකින්
පිළිස්සීමෙ අත්දැකීම විඳ පසක් කරන්න බැහැ.
මතකයේ රැඳෙන
වචනවලට එවැනි ශක්තියක් නැහැ..
ගිනිකූරකට පිළිස්සෙන ළදරුවෙක්
ගින්න පිළිබඳ ප්‍රඥාවෙන්
මහාචාර්යවරයා පරදවනවා.

මතක ශක්තිය කියන්නෙ
විඥාණයෙ රැස්වෙන තොරතුරු
නැවත ලබා ගැනීමේ හැකියාවයි.
මතක තබා ගැනීමෙන්
ප්‍රඥාවක් ඇති වෙන්නෙ නැහැ.

ශීලයෙන් වැඩෙන සංවර බව
සමථයෙන් වැඩෙන සමාහිත බව
විපස්සනාවෙන් වැඩෙන සිහිය සහ උපේක්ෂාව
මතක ශක්තියට ආධාරකයි.

තැන්පත් තොරතුරු මත තර්ක කිරීමෙන්
නව තොරතුරු නිර්මාණය කරගන්නට
මිනිස් සිතට හැකියාව තිබුණත්
ඒ නව දැනුමත් ප්‍රඥාව නොවෙයි.
ඉල්ලා ගත් වචන තමන්ගෙ වචන සමග
සංසර්ගයට බඳුන් කිරීමෙන්
ප්‍රඥාව උපදින්නෙ නැහැ.

බොහෝ විට තර්කයෙන් උපදින්නෙ
මිථ්‍යා දෘෂ්ඨීන් පමණයි.
තමන්ගෙ දැනුමෙන් තර්ක කරමින්
දුර්වල මිථ්‍යා දෘෂ්ඨි සකස් කරන
දුර්වල තර්ක ශක්තියක් ඇති මිනිසුන්
ප්‍රබල තර්ක ශක්තියක් ඇති අය ළඟ
දැපනෙ වැටෙනවා.

ඔහු සෝවාන් ආදී මග ඵල ලැබූවෙක්
බුදුවරයෙක් කියා ඔහුට රැවටෙනවා.
ප්‍රඥාවන්තයාට මිසදිටු බව පෙනෙනනවා.
ගින්නට වරක් පිළිස්සුණ ළදරුවෙකුට
ගින්නට කවදාවත් නොපිළිස්සුණ
මහාචාර්ය වරයාගෙ බොරුව හැඟෙනවා.
ලෝකය මහාචාර්යවරයා පසු පස යද්දී
ළදරුවා තමන්ගෙ මග ගමන් කරනවා.

තමන් නොවිඳින දේ ගැන
පොත්පත් හදාරා, දේශන අසා
මතක ශක්තියෙන් මනස කුරුවල් කර ගැනීම
වෙනම කරුණක්.

අපි එදිනෙදා ලබන අත්දැකීම වලිනුත්
අපි පාඩම ඉගෙන නොගන්නෙ ඇයි.?
සුරාවට, සූදුවට, කාමයට ලොල්වෙන
සමස්ත මිනිස් සමාජයම
තමන් විඳින දුක් කරදර වලින්
ප්‍රඥාව නොලබන්නෙ ඇයි?

ප්‍රිය අප්‍රිය දෙක හෝ නොසලකා හැරීම නිසා
අපි දකින දේවල් නියමාකාරයෙන් පෙනෙන්නෙ නෑ.
ප්‍රිය දේ සුඛ විදියටත්
අප්‍රිය දේ දුක්ඛ විදියටත්
නොසලකා හරින දේ අදුක්ඛම අසුඛ ලෙසත් 

අපි සලකන නිසා
සංස්කාර හැදෙනවා.

සංස්කාර වලින් අපේ දැක්ම විකෘති කරනවා.
අපි දකින්නෙ ඇත්ත නොවෙයි.
අපේ ප්‍රිය අප්‍රිය බවට සාපේක්ෂ
විකෘති සත්‍යයක් අපි දකිනවා.

අපි සුඛ වශයෙන් දකින ප්‍රිය දේ ළං කරගන්නත්
අපි දුක්ඛ වශයෙන් දකින අප්‍රිය දේ ඈත් කරන්නත්
දවස පුරා උත්සාහ කරන අපට
ඇත්ත නොවෙයි පෙනෙන්නෙ.

අපි සුඛ කියා හඳුනාගන්න දෙයින් දුකත්
දුක් වශයෙන් ගන්න දේ තුලින් සැපත්
ලැබෙන්න පුලුවන්.

අපි දුක සැප විඳින්නෙ
ඒ විඳින මොහොතට සාපේක්ෂවයි.
ඒ මොහොත උණුසුම් නම්
කයට දුක් දෙන අයිස්ක්‍රීම් එක අපිට ප්‍රියයි.
ඒ මොහොත සීතල නම්
කයට දුක් දෙන උණු තේ එක අපිට ප්‍රියයි.

සීතල ප්‍රදේශයකදි අයිස්ක්‍රීම් අප්‍රියයි.
උෂ්ණ ප්‍රදේශයකදි උණුවෙන් තේ අප්‍රියයි.

කයට සාපේක්ෂව
එකම තාපයෙ උශ්ණත්ව පරාස දෙකක්.
මිනිසා ඒ දෙක අවස්ථානුකූලව
ප්‍රිය අප්‍රිය විදියට
විඥාණයෙ සටහන් කරගන්නවා.

සැප කියන්නෙ
අපි විඳින මොහොතට සාපේක්ෂව
එකම දුකක අපි ප්‍රිය කරන පරාසය බව
ප්‍රඥාවන්තයාට වැටහෙනවා.

සැප නොලැබීමත් දුකට පත් වීමත් නිසා
විඥාණයෙන් කෙලෙස් මතු වෙන විට
මිනිසා දුකට පත් වෙනවා.
ඔහු දොස් නගන්නේ බාහිර ලෝකයටයි.
ගැටලුවට මුල් වන්නේ ඔහුගේම කෙලෙස් බව
ඔහුට හඳුනාගන්නට බැහැ.


කෙලෙස් ඇවිස්සීම නිසා
ආවේගශීලී වන මිනිසාගෙ දැක්ම
ඇවිස්සුණ කෙලෙස් වලින් අඳුරු වෙනවා.
ඔහු පාපයට, ත්‍රස්තවාදයට,
අපරාධවලට පෙළඹෙනවා.
මේ බව තේරුම් ගෙන සීලය වඩන්නා
ගැටලුවට මුල් වන්නේ ඔහුගේම කෙලෙස් බව දකින ඔහු
සමාධිය සොයන්න පටන් ගන්නවා.

සමථ භාවනා වඩන කෙනෙකුගෙ
සමාධිය වැඩෙද්දි
රාග ද්වේශ මෝහ කෙළෙස්
විඥාණය තුළ තැන්පත් වෙනවා.
මතකය, තර්කනය, කළමනාකරණය වැනි
දක්ෂතා වැඩෙනවා.
ඔහුගෙ ප්‍රඥාව වැඩෙන්නෙ නැහැ.
අපට අවශ්‍ය සත්‍ය තොරතුරු
ප්‍රඥාව ලෙස ඉතිරි වෙනවා.

විපස්සනා වඩා
විඥාණයෙන් කෙළෙස් ඉවත් කිරීමෙන්
ප්‍රඥාව ඉතිරිවෙනවා.

කෙළෙස් නිසා ප්‍රඥාව අඩු වැඩි වෙනවා.
ලබා තියන අත්දැකීම් ප්‍රමාණය අනුව
ප්‍රඥාව අඩු වැඩි වෙනවා.

සම්මා සම්බුද්ධත්වය සඳහා
හැම බෝසත් කෙනෙක්ම
දීර්ඝ කාලීනව සසරෙ වෙසෙමින්
පාරමී පුරනවා.
ශ්‍රාවක බුදු වරු සහ පසේ බුදු වරු
සසර වසන කාලය අඩුයි.
ඒ නිසා ප්‍රඥාවත් අඩුයි.
කෙලෙස් සපුරා නැසෙන නිසා
නිවන එකයි.

ඒ හැම කෙනෙක්ම අවසාන ජීවිතයෙදි
විපස්සනා වඩා සව් කෙලෙසුන් නසා
විඥාණයෙ තැන්පත් වෙලා තියන
සසර රැස් කරගත් ප්‍රඥාව
නිදහස් කරගන්නවා.

දරුවාගේ පළමු ගුරුවරු

බුදුන් වහන්සේ කියන්නෙ
දරුවාගේ පළමු ගුරුවරු දෙමාපියන් බවයි.

මම මගේ දරුවන්ට
අවුරුදු තුන හතරෙ පටන්ම
බුදු දහම උගන්වනවා.

දරුවන් වැඩිහිටියන් වූ විට
ආර්ථික අතින් සමාජීය අතින්..
කවර ආකාරයෙන් ජීවත් වුණත්
මොන මට්ටමක ජීවත් වුණත්
මට කමක් නැහැ..

ඔවුන් කෝටිපතියන් වුවත්,
පාරෙ කාණු හෑරුවත්,
වත්තක දළු නෙළුවත්
සිත සැනසිල්ලෙන්
ජීවත් විය යුතුයි.

ඒ විදියට
සැනසිල්ලෙන් ඉන්න නම්
ආවේග ශීලී වීමෙන්
ජීවිතය අවුල් කර නොගන්නට
ලෝකයට බරක් නොවන්නට
ඔවුන් කුඩා කළ දීම ඉගෙන ගත යුතුයි.

අවු 6ක් සහ 8ක් වන
මගේ දරුවන් දෙදෙනා
දැනටමත්
බොහෝ දුරට ඔවුන්ගේ සිත
හඳුනනවා.
ඔවුන් පංචස්කන්ධය,
පංච නීවරණ
ඉතා සරලව හඳුනනවා.
නම වශයෙන් පිළිවෙළින්
මතක් කරගන්න නොහැකි වෙයි.
ඒත් ජීවිතයට සම්බන්ධ අත්දැකීමක්
ඔවුන් හඳුනනවා.

කෑමට ඇති ආශාව
කාමඡන්ද බව ඔවුන් දන්නවා.
දුක, තරහ, භය
ව්‍යාපාදය බව දන්නවා.
නිදිමත, වෙහෙස කියන්නෙ
ථින මිද්ධ බව ඔවුන් දන්නවා.
උද්ධච්ච කුක්කුච්ච, විචිකිච්ඡා දෙක
හඳුනා ගැනීම අපහසුයි.

බුදුන් වහන්සේගෙ ධර්මය
අත්දැකීම් වලට සම්බන්ධ කරන කොට
ඔවුන් හඳුනා ගනීවි.
ඒ අතරෙම ඔවුන් ඒ නීවරණ වලට
උපේක්ෂාවෙන් ඉන්න පුරුදු වෙනවා.
ඔවුන් උපේක්ෂාව වඩන්නෙ
හිතේ ඇතිවෙන නීවරණ වලටයි.
ඒ ආවේග වලට වැවෙන්න අවස්ථාවක් නැහැ.
උප්පාද වය ධම්මිනෝ.
ඉපදුනොත් වැය වීමයි ස්වභාවය.
ඒ නීවරණ වලට පෝෂණය නොලැබෙන කොට
වියැකිලා යනවා.

තමන්ගෙ සිතේ ඇතිවෙන නීවරණවලට
උපේක්ෂාව වඩන ඔවුන්
අන් අයගෙ සිත්වල ඇතිවෙන නීවරණ වලටත්
උපේක්ෂාව හුරු වෙනවා.
දුක, භය, තරහ ඇති කරලා
ඔවුන් ආවේගශීලී කරලා
දක්කාගෙන යන්න අවකාශ අඩුයි..
ඔවුන් එවැනි උපක්‍රම යොදන්නෙත් නැහැ.

දරුවන්
ජීවිතය හඳුනා ගනිද්දීම
විඳ ප්‍රත්‍යක්ෂයෙන් ලබෙන
මූලික අධ්‍යාපනයයි මේ.
මේ දහම් අධ්‍යාපනයට |
අන් සියලු අධ්‍යාපනය දෙවැනියි.

සිහියෙන් හා උපේක්ෂාවෙන් විසීම අවිද්‍යාව නිරෝධ වීමට හේතුයි.

අවිද්‍යාව ගැන විමසා බලන්න
අද උදේ පොඩි දෙන්නා සමග එකතු වුණා.

මේ එහිදී මතු වූ වැදගත් කරුණු.

අපි දෙයක් ගැන සැලකිලිමත් වෙන්නෙ
ඒ දේ අපිට ප්‍රිය හෝ අප්‍රිය නම් විතරයි.

ප්‍රියත් නැති අප්‍රියත් නැති දේ
අපිට දැනෙන්නෙ නැහැ.

ප්‍රිය දේත්
අපිට නොදැනෙන වෙලාවක් තියනවා.
සමහර වෙලාවට
අපි ආස රස කෑමක් කාල ඉවර වුණාම
කෑවෙ නැහැ වගේ හිතෙනවා.
දෝණි කියන්නෙ
අපි වෙන කම්පනාවක ඉන්න නිසා කියලයි..
( වෙන කල්පනාවක කියල දන්නවා නම්
වචනය වැරදුනාට කමක් නැහැ. )

කෑම  අපිට නොදැනෙන්න
වෙන කල්පනාවක් හැරෙන්න
තවත් හේතුවක් තියනවා.
සමහර කෑම මුල ඉඳලම රස නැහැ.

කෑම දැනෙන්නෙ රස නම් විතරද?....
තිත්ත රස වුණත් කෑම දැනෙනවා.

රස නැති වුණත් කන්නෙ බඩගින්නට...
අපි කන්නෙ ඇඟට ඕන නිසා..
රස ඉල්ලන්නෙ හිත...

අපි මේ තොරතුරු
පංචස්කන්ධයට යොදන්න හිතුවා.
ඵස්ස, සුළඟ ගෑවෙනවා..
වේදනා, සීතල සැප වේදනාවක් ඇතිවෙනවා,
සංඥා, සුළඟ ලෙස හඳුනා ගන්නවා,
සංඛාර, ප්‍රිය අප්‍රිය වශයෙන් බෙදනවා.
විඥ්ඥාණ, "සීතල සුළඟ ප්‍රියයි" ලියාගන්නවා.

අපට  රස දැනෙන්නෙ
ප්‍රිය අප්‍රිය කියල බෙදෙන තැනදි බව
අපිට පෙනෙනවා.
ප්‍රිය හෝ අප්‍රිය නැත්නම්
මුලු අත්දැකීමම අපි දන්නෙ නැහැ.

ගෑවෙනවා අපි දන්නෙ නැහැ.
වේදනාව ඇතිවෙනවා අපි දන්නෙ නැහැ,
හඳුනාගන්නවා අපි දන්නෙ නැහැ.
අත්දැකීම
ප්‍රිය හෝ අප්‍රිය නම් විතරයි අපිට සිහිය එන්නෙ.

බුදුන් වහන්සෙ
පංචස්කන්ධයෙදි
සංඛාර හා විඥ්ඥාණ ඇතිවෙන්නට
මූලික අවස්ථා තුනක් කියනවා.

පටිච්ච සමුප්පාදයෙදි
සංඛාර හා විඥ්ඥාණ වලට හේතුව ලෙස
මේ අවස්ථා තුන වෙනුවට
අවිද්‍යාව කියල යොදලා තියනවා.

මේ අවස්ථා තුනේදි
සිහියෙන් හා උපේක්ෂාවෙන් තොරවීම
සංඛාරත් විඥ්ඥාණත් ඇති වීමට හේතුයි.
2014 04 18

=================================

ඵස්ස, ගෑවෙනවා..
වේදනා, වේදනාවක් ඇතිවෙනවා,
සංඥා, හඳුනා ගන්නවා,
මේ අවස්ථා තුනේදි
සිහියෙන් හා උපේක්ෂාවෙන් විසීම
අවිද්‍යාව නිරෝධ වීමට
සංඛාරත් විඥ්ඥාණත් ඇති නොවීමට හේතුයි.

විදර්ශනාවෙන්
අවිද්‍යාව ප්‍රහීණ වෙයි.
-අංගුත්තර නිකාය – දුක නිපාතය -බාල වග්ග තතියො

=================================

මේ අපේ දීර්ඝ සංවාදයක සාරාංශයක්..
මම ඒ සංවාද වැදගත්කම අනුව
සටහන් තබා ගන්නවා.
පසුව පළකිරීමට බලාපොරොත්තු වෙනවා.

රූපය හුස්ම ගනිද්දි නාමය දන්නෙ නෑ.

අද පොඩි දෙන්නා එක්ක
නාම-රූප ගැන විමසුවා.
අපි මුලින්ම බැලුවා මලමිණියකත්
පණ තියන කෙනෙකුත් අතර වෙනස.

හුස්ම ගැනීම, ආහාර ගැනීම,
දිවීම ආදී දේවල් සලකා බලල
අපි තේරුම් ගත්තා...
මලමිණිය ක්‍රියා කරන්නෙ නැහැ.
පණ තියන කෙනෙක් ක්‍රියා කරනවා.

පණ තියන කෙනෙක් වුණත්
ක්‍රියා නොකරන වෙලාවක් තමයි,
ඔහු නිදාගන්න වෙලාව.

හීන දකින වෙලාවට
හිත ටිකක් වැඩ කරනවා කියලා
පුතා කිව්වා.

නින්ද ගියාම ඇස් කන් වැඩ කරන්නෙ නෑ.
ඒත් නහය වැඩ කරනවා.
නහය හුස්ම ගන්නවා...
ඒත් සුවඳ විඳින්නෙ නෑ.

හුස්ම ගන්න එක අපි දන්නෙ නෑ.
අපි හිතල කරන දේකුත් නෙමෙයි.
හිතල පාලනය කරන්න පුලුවන්,
හුස්ම ගන්නෙ නහය තුළින් වුණාට
ඇත්තටම හුස්ම ගන්නෙ පෙණහළු මගින්.

අවදියෙන් ඉන්න වෙලාවටත්
හුස්ම ගන්න බව අපට දැනෙන්නෙ නෑ.
ඒ විදියට බැලුවාම
අපි අවදියෙන් ඉන්න වෙලාවටත්
නින්දක ඉන්නවා වගෙයි.

අවදියෙන් ඉන්න වෙලාවටත්
හුස්ම දැනෙන කෙනෙක් ඉන්නවා නම්
ඔහුගෙ පණ තියන ගතිය වැඩියි.

සමහර පණ තියන අයගෙත්
මැරුණ ගතිය වැඩියි..
කවුද ඒ කියල ඇහුවම
පුතා කිව්වා බොන අය කියල.

මේ ඔවුන්ගෙන් අහපු
ප්‍රශ්න තුනකට ලැබුණ පිළිතුරු.

1, හුස්ම දැනෙන කෙනාත්,
හුස්ම නොදැනෙන කෙනාත්,
මලමිණියත් අතරෙ බැලුවොත්
පණ තියන ගතිය අඩුම කෙනා කවුද?
පුතා = මලමිණිය.

2, පණ තියන ගතිය වැඩිම කෙනා කවුද?
හුස්ම ගැන සිහියෙන් ඉන්න කෙනා.

3, අනික් කෙනා ගැන මොකද කියන්න පුලුවන්.
පුතා = එයා මැරිල වගේ ඉන්නෙ.

එයින් මෙතනට සම්බන්ධ වුණා.
අප්පමාදෝ අමතපදං
පමාදෝ මච්චුනෝ පදං

ඉරියව්වක් වෙනස් වෙද්දි
අපි දන්නෙ නෑ.

දෙයක් වෙද්දි එතන නැති කෙනා
ප්‍රමාදයි.
ඔහු හැසිරෙන්නෙ මලමිණියක් වගේ.

අප්‍රමාදය නොමැරුණ කෙනෙකුගෙ ස්වභාවය..
ප්‍රමාදය මලමිණියක ස්වභාවය.

මලමිණියකට හිතක් නෑ.
ඇඟක් විතරයි තියෙන්නෙ.
පණ තියන කෙනෙකුට
හිතත් ඇඟක් දෙකක් තියනවා.

බුදුන් වහන්සෙ මේ දෙක නම් කරන්නෙ
නාම-රූප කියලා.

රූපය හුස්ම ගනිද්දි
නාමය දන්නෙ නෑ.
රූපය හුස්ම ගනිද්දි නාමය දන්නවා නම්
නාම රූප දෙක එකක් විදියට ක්‍රියා කරනවා.

රහත් වුණ කෙනෙක් කොහොමද..
පුතා = නාමට සිහිය තියනවා.
හොඳට බලන් ඉන්නවා
රූප හුස්ම ගන්න විදිය.

17 04 2014

පංචස්කන්ධය සහ වේදනා වර්ග තුන

මේ දවස් ටිකේම
පොඩි දෙන්නත් එක්ක එකතු වෙලා
ඵස්ස වේදනා සංඥා සංඛාර විඥ්ඥාණ
පිළිබඳව හැදෑරුවා.
පුතාට පහම  පැහැදිලි කරන්න පුලුවන්..
දෝණිට උදව් කලාම පුලුවන්..

අද,
වේදනා වර්ග තුන ගැන කියද්දි
සීතල තමයි අත්දැකීම ලෙස ගත්තෙ.
පුතාලට පංචස්කන්ධය කියල දුන්නෙ
රසට අදාළවයි..
පුතාට පංචස්කන්ධය
පැහැදිලි කරන්න කිව්වම
ඔහු පැහැදිලි කලේ
අද කතා කළ සීතලට අදාළවයි.

ඵස්ස, සුළඟ ගෑවෙනවා..
වේදනා, සැප වේදනාවක් ඇතිවෙනවා,
සංඥා, සීතල සුළඟ ලෙස හඳුනා ගන්නවා,
සංඛාර, ප්‍රිය අප්‍රිය වශයෙන් බෙදනවා.
විඥ්ඥාණ, "සීතල සුළඟ ප්‍රියයි" ලියාගන්නවා.

අද සංවාදයෙදි මතු වූ වැදගත් කරුණු කීපයක්.
1, රස්නෙ වෙලාවට සීතල ප්‍රියයි.
සීතල වෙලාවට සීතල අප්‍රියයි.

2, ඇතුලෙ රස්නෙ තියෙද්දි පිට සීතල තියනවා.

3, කයට දැනෙන්නෙ වේදනා.
සුඛ, දුක්ඛ, අදුක්ඛමසුඛ  වේදනා.
ප්‍රිය අප්‍රිය දැනෙන්නෙ සිතටයි.
සුඛ වේදනා ප්‍රියයි.
දුක්ඛ වේදනා අප්‍රියයි.
අදුක්ඛමසුඛ දැනෙන්නෙ නැහැ.

4, ඇතුලෙ රස්නය ගැන
සිහියෙන් ඉන්න කෙනා
දුක් විඳිනවා.
පිටත සීතල ගැන
සිහියෙන් ඉන්න කෙනා
සැපෙන් ඉන්නවා.
සිහිය සම්පූර්ණ කෙනා
ඇතුළත අත්දැකීමත්
පිටත අත්දැකීමත්
දෙකම විඳිනවා.
ඔහු සම්පජානෝ සතියෙන් ඉන්නවා.

අද සංවාදයෙදි
ඔවුන් වේදනා වර්ග තුන හඳුනාගත්තා,
සුඛ, දුක්ඛ, අදුක්ඛමසුඛ  වේදනා.

අද අපි උදෙ 6 සිට පැය දෙකහමාරක්
වේදනා ගැන සංවාද කළා.
දවස පුරාත් වරින්වර
මේ කරුණු වලට අදාළව
ඔවුන් කතා කරනවා.
ප්‍රශ්න ඇහුවොත් පිළිතුරු දෙනවා.

සබ්බ රසං ධම්ම රසං ජිනාති
කියන්නෙ කොයි තරම් ප්‍රබල සත්‍යයක්ද?

පටිච්ච සමුප්පාදය

අද මම පුතාටත් දෝණිටත්
පටිච්ච සමුප්පාදය හඳුන්වාදෙන්න පටන්ගත්තා.
එක වරක් පටිච්ච සමුප්පාදය කිව්වාම
ඔවුන් "අම්මෝ" කිව්වා.

වර්ග ගොඩක් තිබුණට
එකින් එකට යනකොට අමාරු නැහැ.

මිදුලෙ තියන එඬරු ගහ
ඔවුන් හොඳින් දන්නවා.
එඬරු ඇටයකින් මොකක්ද ඇති වෙන්නෙ?
එඬරු ගහක් ඇති වෙනවා.
එඬරු ගහෙන් ඇති වෙන්නෙ මොනවද?
එඬරු ගෙඩි ඇති වෙනවා.
නෑ ඊට කලින් ඇතිවෙන්නෙ මොනවද?
ඊට කලින් එඬරු මල් ඇති වෙනවා.
මල්වලින් ගෙඩි ඇති වෙනවා.
එඬරු ඇටෙන් එඬරු ගහ.
ගහෙන් මල්
මල්වලින් ගෙඩි
ගෙඩි වලින් ඇට...

පටිච්ච සමුප්පාදයත් මේ වගෙයි.

පුතාට දැන් පංචස්කන්ධය
පාලි වචන පිළිවෙලින් මතකයි.

ස්පර්ශ
දැනීම
හඳුනාගැනීම
වර්ග කිරීම
වර්ගය ලියා ගැනීම
කෙටියෙන් කියන්න පුලුවන්.
දෝණි වචන ටික දන්නවා.
පිළිවෙල වරදිනවා.

අපි වැලි තලප කනවා.
1, වැලිතලප මුවෙහි ස්පර්ශ වෙනවා.

2, වැලිතලප මුවෙහි ස්පර්ශ වෙද්දි
වැලිතලපවලට ආවේණික වූ
ගුණාංග රැසක් තියනවා.
ඒ ගුණාංග රැස අනුව
අපේ මුවෙහි විවිධ වේදනා
මිශ්‍රණයක් ඇති වෙනවා.

3, ඒ විවිධ වේදනා මිශ්‍රණය
වැලි තලප කියල
අපි හඳුන්වනවා.

4, අපි වැලි තලප කියා හඳුන්වන
මේ වේදනා මිශ්‍රණයට
අපි කැමති වෙනවා.
නැත්නම් අකමැති වෙනවා.
නැත්නම් ඒ දෙකම නැති
මැදහත් බවක් ඇති වෙනවා.

5, මේ වර්ගීකරණ තොරතුර
වැලි තලප රසයි වශයෙන්
ලියා ගන්නවා.

ඊළඟ දවසෙ
ආයෙමත් වැලිතලප කනකොට
මේ අත්දැකීම අනුව
රස වැලිතලප කන්න අපි හිතනවා.
එදාට අපිට ලැබුණ වැලි තලප
රස නැත්නම් අපිට ගැටළු ඇතිවෙනවා.

මම පොඩි දෙන්නගෙන් ඇහුවා
අද වැලි තලප රසයි
හෙට වැලිතලප පිච්චිලා නම්
අපිට මොනවද තේරෙන්නෙ කියලා.
මගේ හිතේ තියන පිළිතුර
වෙනස්වීම..
වැලිතලප දවසින් දවසට වෙනස්..

දෝණි කිවා
රස නම් කනවා.. නැත්නම් නොකා ඉන්නවා, කියලා.
ඇය එහෙම තමයි.

පුතා කිව්වා,
උපේක්ෂාව තියෙන්න ඕන කියලා.

උපේක්ෂාව තියන කෙනෙක් මොනවද කරන්නෙ.
රස වුණත් නැතත් කනවා කියලා.
පුංචි කාලෙ ඉඳලම පුතාගෙ හැටි එහෙමයි..
දෝණිට කාමච්ඡන්ද කියල පුතා කිව්වා.
මම හිනාවුණා.
දෝණිට ලැජ්ජ හිතුණා.
දැන් දෝණිට තියෙන්නෙ මොනවද?
ව්‍යාපාද..

-------------------------------------------

පංචස්කන්ධයත්
පටිච්ච සමුප්පාදයත් අතර
පැහැදිලි සම්බන්ධයක් තියනවා.

ස්පර්ශ
වේදනා
සංඥා
සංඛාර
විඥ්ඥාණ

අවිද්‍යා
සංඛාර
විඥ්ඥාණ

මේ රටා දෙක සැසඳුවාම
අවිද්‍යාව පවතින්නෙ
ස්පර්ශ
වේදනා
සංඥා අවස්ථා තුනේදියි.

මේ සම්බන්ධය මතු කරගන්න
ඉදිරි දිනවල උත්සාහ කළ යුතුයි.

මනෝ පුබ්බංගමා ධම්මා

අපේ පුතාට
පළවෙනි ධම්ම පද ගාථාව
කියල දෙන්න අද මට සිදු වුණා.

දැන් ඒ ගාථාවෙ පළවෙනි පද දෙක
ඔහුත් සමග මමත් තේරුම් ගනිමින් ඉන්නවා.

1, මනෝ පුබ්බංගමා ධම්මා
2, මනෝ සෙට්ඨා මනෝමයා.


1, මනෝ පුබ්බංගමා ධම්මා

සියලු ධර්මතාවයන්ට
පූර්වංගමව මනස පවතියි.

ගින්නෙන් වතුර වාෂ්ප වීම
ධර්මතාවයක් විදියට පුතාට කිව්වම
ඔහු ඒ පිළිබඳව හිතට වැදුණට පස්සෙ
ගින්නට වතුර දැම්මම ගින්න නිවෙනවා කියල
ඔහු කියනවා.

සකසන ලද ධර්මතා රැසක ප්‍රතිඵලයක් විදියට
ගෙදරට විදුලිය පැමිණීම තවත් ධර්මතාවයක්.

ගෙදරට එන විද්‍යුත් ශක්තිය
විදුලිබල්බයෙන් ආලෝකය බවට පත්වීමත්
ශීතකරණය තුළින් සිසිලස බවට පත්වීමත්
රූපවාහිනිය තුළින් රූප හා ශබ්දය බවට පත්වීමත්
තවත් පෙළ ගැස්වූ ධර්මතා රැසක ප්‍රතිඵල.

විද්‍යුත් ධර්මතාවයෙන් නිවස තුළ උපදින
ආලෝකය, තාපය, රූප, හඬ ආදී
ධර්මතා සියල්ලට පූර්ව අංගය වශයෙන්
විද්‍යුත් ධර්මතාවය පවතිනවා.

හිරු එළියට හිරු පූර්වාංගමයි.
සම්මුති වශයෙන් නම්
බැලූ බැල්මට පෙනෙන විදියට
හඳ එළියට හඳ  පූර්වාංගමයි.
ඒත් පරමාර්ථ වශයෙන් බලන කොට
හඳ එළියටත් හිරුම පූර්වාංගමයි.

මේ විදියටම
අපි දකින අහන
අප සිත තුළ පහළ වෙන
සියලුම ධර්මතා වලට මනස පූර්වාංගමයි.

සියලුම ධර්මතා වලට පූර්ව අංගය ලෙස
ඒ සියල්ලටම ඉදිරියෙන්
මන නම් වූ ධර්මතාවය පවතිනවා.


2, මනො සෙට්ඨා මනොමයා
මනස්සින් බිහිවෙන
මනසින් නිර්මාණය වෙන
සියලු දේට මනස ශ්‍රේෂ්ඨයි.

විද්‍යුත් ධර්මතාවයෙන් නිවස තුළ උපදින
ආලෝකය, තාපය, රූප, හඬ ආදී
ධර්මතා සියල්ලටම
විද්‍යුත් ධර්මතාවය ශ්‍රේෂ්ඨයි.
විද්‍යුත් ධර්මතාවයෙන් උපදින
ඒ සියල්ලටම විද්‍යුත් ධර්මතාවය
ශ්‍රේෂ්ඨයි...

නිවසක විද්‍යුත් ධර්මතාවය දුර්වල වෙන වෙලාවට
විදුලිමය ධර්මතාත් දුර්වල වෙනවා.
ආලෝකය අඩුයි. උණුසුම අඩුයි. සිසිලස අඩුයි.

විදුලියෙන් උපදින
විදුලිමය වූ සියල්ලටම
විදුලිය ප්‍රධානයි.  විදුලිය ශ්‍රේෂ්ඨයි.

මනසින් උපදින
මනොමය වූ සියල්ලටම
මනස ප්‍රධානයි.
මනස ශ්‍රේෂ්ඨයි.

-----------------------------------------------------------
බුදුන් වහන්සෙ
මේ ගාථාවෙ පළමු පදයෙදි
සියලු ධර්මතා වලට
පූර්ව අංගය ලෙස මනස හැඳින්වුවත්
දෙවෙනි පදයෙදි
ධර්මතා වශයෙන් දකින්නෙ
පොදුවෙ සියලු ධර්මතා නෙමෙයි.

පළමුවැන්නෙ නිවසක විදුලිය
පූර්ව අංගය ලෙස හඳුන්වලා
දෙවැන්නෙදි
විදුලියෙන් උපදින ආලෝකය ආදියට
විදුලිය ප්‍රධානයි... ශ්‍රේෂ්ඨයි.
කියල පෙන්වනවා.

සියලුම ධර්මතා වලට මනස පූර්වාංගමයි.
මනසින් බිහිවෙන ධර්මතා වලදි..
මනෝමය වූ සියලු දේට වඩා
මනස ශ්‍රේෂ්ඨයි.

මූලිකව එකිනෙකට වෙනස්
එකිනෙකට සම්බන්ධ සත්‍යතා දෙකක්
මේ පද දෙකෙන්
බුදුන් වහන්සෙ කියා දෙනවා.

පළවෙනි පදය න්‍යායිකයි.
දෙවෙනි පදය ප්‍රයෝගිකයි.

සියලුම ධර්මතා වලට
මනස පූර්ව අංගය වෙන්නෙ
අන් සියලුම ධර්මතා අපි දන්න දේවල් වෙන්නෙ
මනසට දෙවැනිව අනිත් දේ පවතින නිසයි.

විදුලි උපකරණ වලට විදුලිය පූර්ව අංගයි
කියල කියන සත්‍ය තනිව ක්‍රියාකරනවා.
ඒ සත්‍යය න්‍යායිකයි.
විදුලිය හෝ විදුලි උපකරණ වලින් කෙරෙන දේ ගැන
පළමු පදයෙ කතා කරන්නෙ නැහැ.
පළමු පදය අපි කරන කියන දේට
ඍජුව අදළ වෙන්න නැහැ.

අපි කරන කියන දේට
ඍජුව, ප්‍රායෝගිකව අදාළ වෙන්නෙ
දෙවැනි පදයයි.

මනස මූලිකව නිර්මාණය වෙන
මනොමය දේට මනස ශ්‍රේෂ්ඨයි
කියන ප්‍රායෝගික අවස්ථාව
දෙවැනි පදයෙන් හෙළි කෙරෙනවා.

විදුලි උපකරණ ක්‍රියාත්මක වෙද්දි
ඒ උපකරණ වල ක්‍රියාකාරිත්වයට
විදුලියෙ සහභාගිත්වය මූලිකයි
කියල දෙවනුව කියනවා.

පළමුව
පොදු ධර්මතා සමග සැසඳීමෙදි
මනසත් අනික් ධර්මතාත් අතර පවතින
සබඳතාවය කියනවා.
ඒ ධර්මතාවය මුල්වෙන
සියලු දේට වඩා මනස ශ්‍රේෂ්ඨයි
කියල දෙවැන්නෙදි පැවසෙනව.

1, විදුලි බල්බයට විදුලිය පූර්වාංගමයි.
2, විදුලියෙන් උපදින ආලෝකයට
එහි ප්‍රබලතාවයට, දීප්තියට වඩා
විදුලිය ශ්‍රේෂ්ඨයි.

1, මනෝ පුබ්බංගමා ධම්මා
2, මනො සෙට්ඨා මනොමයා

1, සියලු ධර්මතාවයන්ට මනස පූර්වාංගමයි.
2, මනසින් උපදින සියලු දේට මනස ශ්‍රේෂ්ඨයි.
----------------------------------------------------------------
අවසානය නොවේ.

මේ මොහොතෙ අත්විඳින සියලු දේ පිළිබඳව ඔබට සිහිය තියනවද?

තිරිසන් සතා ඉක්මවා
මිනිසා වැඩ කරන්නෙ
මිනිසාගේ ඉන්ද්‍රිය වලට ගෝචර වෙන දේ පිළිබඳව
1,  මිනිසාගේ සිහිය පුලුල් නිසයි
2,  මිනිසාගේ උපේක්ෂාව ප්‍රබල නිසයි.

සිහිය හා උපේක්ෂාව
වීර්යයෙන් පවත්වාගැනීම
තිරිසනාට සහ
බාලයාට කරන්න බැහැ.

සාමාන්‍ය මිනිසාටත්
වීර්යයෙන්  තොරව
සිහිය හා උපේක්ෂාව පවත්වාගැනීම
කරන්න බැහැ.

ඔබේ මනසට සහ පසිඳුරන්ට
විවිධාකාර තොරතුරු ලැබෙමින් තියනවා.
ඔබ දකින තොරතුරු අල්පයි..
බහුතරයක් ඔබ නොදැනුවත්ව
ඔබ තුළ කල් පවතින
වෙනස්කම් ඇති කරනවා.
ඔබේ සිරුර වැය වෙනවා.
මනස වැය වෙනවා.
දිනෙන් දින ඔබේ සිහිය පිර්හෙනවා.
ඔබ කරන වැඩ කටයුතු අඩු කරමින්
සිහිය පවත්වා ගන්නවා.
සිහිනෙන් ඇවිදින්නෙකු මෙන්
ඔබ වයසට යනවා.
කය මිය නොගොස් සිත මිය ගියොත්
ඔබ මිය යන තුරුම
අවසිහියෙන් ජීවත් වෙනවා.

ඔබේ මනසට සහ පසිඳුරන්ට
විවිධාකාර තොරතුරු ලැබෙමින් තියනවා.
සිහිය දියුණු වෙන්නට නම්
ඔබ මේ සියලු දේ පිළිබඳව
සිහියෙන් සිටිය යුතුයි.

මේ මොහොතෙ
ඔබ අත්විඳින සියලු දේ පිළිබඳව
ප්‍රිය, අප්‍රිය සහ ප්‍රියත් අප්‍රියත් නැති
සියල්ල පිළිබඳව සිහියෙන් සිටිය යුතුයි.
ඒ සඳහා උපේක්ෂාවත් අවශ්‍යයි.
උපේක්ෂාව නැත්නම් සිහිය බිඳෙනවා.

මේ මොහොතෙ
ඔබ අත්විඳින සියලු දේ පිළිබඳවඔබට සිහිය තියනවද?

නැහැ.

මේ මොහොතෙ අත්විඳින
සියලු දේ අතරෙන්
ඔබ  දකින සීමිත දේටත්
ඔබ තුළ උපේක්ෂාව නැහැ.

මටත් එහෙමයි.

අපි සියලු දෙනාටම
මේ සත්‍යය වෙනසක් නැහැ.

ඔබට සිහිය තියනවා කියල හිතනවාද?
විමසා බලමු.
මීට ටික වෙලාවකට පෙර සිට
ඔබ වෙනස් කළ ඉරියව්
දැන් ඔබට සිහි කළ හැකිද?

ඔබට උපේක්ෂාව තියනවා
කියල ඔබ හිතනවාද?
විමසා බලමු.
ඔබ දැන් ඉන්න ඉරියව්වේම ගැන සිහියෙන්
වෙන කිසිවක් පිළිබඳව නොසිතා
ඉරියව්ව වෙනස් නොකොට
හැකි උපරිම වෙලාව නිසලව ඉන්න..

ඔබේ සිහිය දියුණු නම්
ඔබට ඔබේ ආශ්වාස ප්‍රශ්වාස ක්‍රියාවලිය දැනේවි.
යම් යම් ස්ථානවල රුධිර සංසරණයත් දැනේවි.
ඔබට විශාල සැහැල්ලුවක් දැනේවි.

ඔබේ සිහියත් උපේක්ෂාවත්
නොබිඳී පවත්වාගත හැකි කාලය
එපමණයි.
ඔබේ මිනිසත් බව තීරණය වන්නේ
මේ කාලය මතයි..

මේ කාලය අඩුවෙන විට
ඔබ ගමන් කරන්නේ
තිරිසන් සතුන් දෙසටයි.

අපි තිරිසනාට බෙහෙවින්ම සමීපයි.
සමහර වෙලාවට
අපිට තිරිසනා ඉක්මවා යන්නත් පුලුවන්.

එක් එක් පුද්ගලයාගෙ මිනිසත් බව
අන් සියල්ලන්ටම වඩා වෙනස්.
ඔහුගෙ තිරිසන් බවත්
අන් සියල්ලන්ටම වඩා වෙනස්.

ඔබේ මිනිසත් බව කියන්නෙ
මේ මොහොතෙ
ඔබ තුළ දැනෙන සියලු දේ පිළිබඳව
ඔබට ඇති සිහිය සහ
ඔබ සිහියෙන් දකින සියල්ලට
මේ මොහොතෙ
ඔබ තුළ ඇති උපේක්ෂාවයි.

මිනිසා තිරිසන් සතා ඉක්මවා යන්නෙ
ඉන්ද්‍රිය වලට ගෝචර වෙන දේ පිළිබඳව ඇති
1, සිහිය පුලුල් නිසයි
2, උපේක්ෂාව ප්‍රබල නිසයි.

එක් මිනිසෙක්
තවත් මිනිසෙක් ඉක්මවා යන්නෙ
1, ඔහුගෙ තමන් පිළිබඳව ඇති සිහිය
අනික් මිනිසාට වඩා දියුණු නිසායි.
2, සිහියෙන් ඉන්න දේ පිළිබඳව
ඔහු තුළ ඇති උපේක්ෂාව
අනික් මිනිසාට වඩා ප්‍රබල නිසයි.

මිනිසා දුක් විඳින්නෙ
1, ඔහුට තමන් පිළිබඳව
තමන්ගෙ සිත හා කය පිළිබඳව
සිහිය නැති නිසායි....
2, සිහියෙන් ඉන්න දේ පිළිබඳව
ඔහු තුළ උපේක්ෂාව නැති නිසයි.
-----------------------------------------------------------------------

මිනිසා දුකෙන් මිදෙන මග

1, සමස්තයක් විදියට
තමාගෙ කය හා සිත
මේ මොහොතෙ අත් විඳින සියල්ල පිළිබඳව
සිහිය පිහිටුවා ගැනීම

2, මේ මොහොතෙ සිහියෙන් දකින සියල්ලටම
උපරිම උපේක්ෂාවෙන් විසීම.

කවදා හෝ
ඔබ විඳින දුක් වලින්
යම් නිදහසක් ලබන්නට නම්
ඔබත් මේ සත්‍යය ඔබම
වටහාගත යුතුයි.

බුදු දහමෙ පදනමත්
බුදු දහමෙ හරයත්
සිහිය සහ උපේක්ෂාවයි.

බුදු දහමෙ මූලිකම කාර්යය
1, එක් මොහොතක් තුළ දැනෙන සියලු දේ පිළිබඳව
මොහොතින් මොහොතට ඇති සිහිය පිහිටුවීමට
2, එක් මොහොතක් තුළ දැනෙන සියලු දේ පිළිබඳව
ඔබට ඇති උපේක්ෂාව තියුණු කරගැනීමට
ඔබට මග පෙන්වීමයි.

ඔබ ලබන දියුණුව
සම්පූර්ණයෙන්ම රඳා පවතින්නෙ
ඔබ ඒ මග ගමන් කිරීම මතයි.

ඒ මග තවත් කෙනෙක් හරහා වැටී නැහැ.
ඔබ තනිවම ඒ මග යා යුතුයි.

බුදුන් වහන්සේට අනුව...

1, සත්වයාගේ විශුද්ධියට,
2, සෝක පරිදේව සමතයට හා ඉක්මවීමට.
3, දුක් දොම්නස් අස්තංගත වීමට
4, ප්‍රඥාව ඉහළ යාමට
5, නිවන සාක්ශාත් කිරීමට
“එකම මාර්ගය” සතර සතිපට්ඨානයයි.

කවර වූ සතරෙක්ද?
1, වීර්යයෙන්, සමස්තය දැනෙන සිහියෙන්,
පවතින දෙයට ලෝභ-ද්වේශ දෙකෙන් තොරව
කයෙහි කය අනුව දකිමින් වෙසෙයි,

2, වීර්යයෙන්, සමස්තය දැනෙන සිහියෙන්,
පවතින දෙයට ලෝභ-ද්වේශ දෙකෙන් තොරව
[කයෙහි වෙනස් වීම්]
වේදනා වල වේදනා අනුව දකිමින් වෙසෙයි,

3, වීර්යයෙන්, සමස්තය දැනෙන සිහියෙන්,
පවතින දෙයට ලෝභ-ද්වේශ දෙකෙන් තොරව
සිතෙහි සිත අනුව දකිමින් වෙසෙයි,

4, වීර්යයෙන්, සමස්තය දැනෙන සිහියෙන්,
පවතින දෙයට ලෝභ-ද්වේශ දෙකෙන් තොරව
[සිතෙහි වෙනස්වීම්]
දහම්හි දහම් අනුව දකිමින් වෙසෙයි,
------------------------------------------------------------
දැන්....
මා කියූ සියල්ල අමතක කරන්න.

ඔබ බුදුන් වහන්සේ සමග එකඟද.?

නැහැ.

ඔබට බුදුන්වහන්සේ කී දේ වැටහුණේ නැහැ.

අලුත් කෑමක් රස බලන්නාක් මෙන් ද්වේශය අත් විඳින්න.

   

    ඔබ ඔබේ ද්වේශය අත්විඳ තිබේද?

    ද්වේශයෙන් දුක් විඳීමත්,
    ද්වේශයෙන් සිතීමත්,
    ද්වේශයෙන් ක්‍රියා කිරීමත්,
    ද්වේශයෙන් පැනයාමත් හැරෙන්නට
    ජීවිතයේ එකම වරක් හෝ
    ඔබ ඔබේ ද්වේශය අත්විඳ තිබේද?

    ඔබ ඔබේ ද්වේශය පිළිබඳව සිහියෙන්
    කෑමක් රස බලන්නාක් මෙන්
    ද්වේශය අත්විඳ තිබේද?

    මීළඟට ඔබට තරහ ආවිට
    හැකි ඉක්මණින් පරීක්ෂණය අරඹන්න.

    ශාරීරිකව ද්වේශයෙන් කරන ක්‍රියා
    තීරණාත්මකව අත් හිටුවන්න.

    ඔබ දමනය කරගන්න.

    ඔබේ යටතේ ඉන්නා නොදරුවෙකුට මෙන්
    ද්වේශයෙන් දැවෙන සිතට සලකන්න.

    ශාරීරිකව ද්වේශයෙන් කරන ක්‍රියා
    තීරණාත්මකව අත් හිටුවීමෙන් පසු
    ද්වේශයෙන් කියන වචන නවත්වන්න.

    ද්වේශයෙන් සිතන සිතුවිලිත්
    දැඩි අධිශ්ඨානයෙන් අත් හිටුවන්න.

    දැන් ඔබ ද්වේශයෙන් කරන
    කායික හා මානසික නතර වී ඇත.

    ඒ මොහොතේ
    ඔබට හැඟෙන්නේ ද්වේශයයි.
    ඔබ අත් විඳින්නේ ද්වේශයයි.

    මෙ ඔබේ ද්වේශයයි.

    ද්වේශය විසින්
    ඔබේ සිරුර පුරා ඇති කරන
    වෙනස් වීම් විඳින්න.

    ඔබේ ආශ්වාස ප්‍රශ්වාසය
    වෙනස් වී ඇති ආකාරය බලන්න.

    ද්වේශ සහගත
    කායික ක්‍රියා නතර කළ විට
    ද්වේශ සහගත මානසික ක්‍රියා,
    එනම්
    ද්වේශ සහගත සිතිවිලි ඇති වෙයි.

    ඔබේ ආත්ම දමනයේ ප්‍රබලතාවය අනුව
    ද්වේශ සහගත සිතිවිලිත්
    නතර කරගත හැක.

    එසේ නතර කරගන්නා සිතට
    වෙනත් අතක පැනයන්නට
    අවකාශ නොදෙන්න.

    ද්වේශ සහගත සිතිවිලි නතර වූ විට
    ඔබ අත් විඳින්නේ
    ද්වේශ සහගත හැඟීම්ය.

    ද්වේශ සහගත හැඟීම
    ඔබට දැනෙන්නේ
    කායික සංවේදනා විදියටයි.

    ද්වේශය නිසා
    මුලු සිරුර පුරාම දැනෙන
    වෙනස්වීම් සිතින් දකින්න.

    අත්දැකීමක් විදියට විඳින්න.

    ඔබට ඔබ අමතක කරවන,
    ඔබ තිරිසනෙකු මෙන්
    අවසිහියෙන් ක්‍රියා කිරීමට පොළඹවන
    ඇස් නැති ද්වේශය අත් විඳින්න.

    මේ ඔබේ ද්වේශයයි.
    මෙතෙක් වහලෙකු මෙන්
    ඔබ පාලනය කළ
    ද්වේශයයි.

    දැන්
    ද්වේශයට ද්වේශ නොකර
    ද්වේශයට උපේක්ෂාවෙන්
    ද්වේශය ගැන සිහියෙන් ඉන්න.

    ද්වේශයෙන්
    ඔබ වෙනස් වී ඇති අයුරු දකින්න.

    ද්වෙශය වෙනස් වෙන අයුරු දකින්න.

    මේ ද්වේශය
    ඔබට පාලනයක් නැත.

    ද්වේශය ඔබේ පාලනයෙන් තොරව ඇති වෙයි.

    ද්වේශයෙන් දුක් විඳීමත්,
    ද්වේශයෙන් සිතීමත්,
    ද්වේශයෙන් ක්‍රියා කිරීමත්,
    ද්වේශයෙන් පැනයාමත් හැර
    මෙතෙක් ඔබ අන් කිසිවක් කර නැත

    ඔබට අපහසුම දේ ආත්ම දමනයයි.

    පළමු උත්සාහයේදීම
    ඔබට එය වැටහෙනු ඇත.

    දැඩි අධිශ්ඨානයෙන් වෑයම් කරන්න.
    ආත්ම දමනය අපහසු වුවද
    කළ නොහැකි දෙයක් නොවෙයි.

    සමාජය ඉදිරියේ,
    පවුල ඉදිරියේ
    ආත්ම දමනයෙන් ක්‍රියා කිරීම
    ඔබට නුහුරු දෙයක් නොවේ.

    දැන් ඔබ කළ යුතු
    ඔබ ඉදිරියේ,
    ඔබ නතර කර ගැනීම පමණයි.

    ඔබ ද්වේශය නතර කරගත යුතු නැත.

    ද්වේශය නතර කළ නොහැක.

    ද්වේශයෙන් කරන කායික ක්‍රියා
    ඉද්ද ගැසුවාක් මෙන්
    එක්වනම නතර කරගන්න

    ද්වේශයෙන් කරන කායික ක්‍රියා
    ඉද්ද ගැසුවාක් මෙන්
    එක්වනම නතර කරගන්නට
    ඔබට හැකි නම් ඔබ මිනිසෙකි.
    දක්ෂ මිනිසෙකි.

    ද්වේශයෙන් කරන මානසික ක්‍රියා
    එක්වනම නතර කරගන්නට
    ඔබට හැකි නම් ඔබ උතුම් මිනිසෙකි.
    අති දක්ෂ මිනිසෙකි.

    ද්වේශයෙන් කරන
    කායික-මානසික ක්‍රියා දෙකම
    එක්වනම නතර කරගෙන
    කයත් මනසත් දූෂණය කරන
    ද්වේශය අත් විඳින්නට
    ඒ ද්වේශය ගැන සිහියෙන්
    ද්වේශයට උපෙක්ෂාවෙන් සිටින්නට
    ඔබට හැකි නම් ඔබ අති උතුම් මිනිසෙකි.
    උත්තර මානුෂික මිනිසෙකි.

    පුහුණු  වෙන්නට අධිශ්ඨාන කරගන්න.
    දැඩි අධිෂ්ඨානයෙන් පුහුණු වෙන්න.

සරල විදසුන 01

අපි ජීවත් වෙන්නෙ
අපේ කයත් සිතත්
ක්‍රියා කරන තුරු විතරයි.

කයත් සිතත් ක්‍රියා කිරීම නැවතුණාම
අපි මැරෙනවා.

 කල්ගත වෙලා
අපි වයසට ගිහින්
අපේ සිතත් කයත් හොඳටම පරණ වුණාම
අපි මැරෙනවා.

ලෙඩක් හැදිලා සුව නොවුණොත්
අපි මැරෙනවා.

වාහනයක හැපුණොත්, වතුරෙ ගිලුණොත්
අපි මැරෙනවා.

කෑම නැතුව, වතුර නැතුව
ගොඩක් දවස් හිටියොත් මැරෙනවා.

කවුරු හරි පිහියකින්, කැත්තකින් අපිව කපලා,
අපිට වෙඩි තියලා
ගොඩාක් ලේ ගියොත් අපි මැරෙනවා.

කවුරු හරි අපේ හුස්ම හිරවෙන තුරු
බෙල්ල මිරිකගෙන හිටියොත් මැරෙනවා.

කාලයක් තිස්සෙ මත්පැන් බිව්වොත්
අක්මාව දියවෙලා මැරෙනවා.
වස විස කැවුණොත් මැරෙනවා.
හෘදය වස්තුව දුර්වල වෙලා නැවතුණොත් මැරෙනවා.

සුව නොවෙන පිළිකාවක් හැදුණොත් මැරෙනවා.

සුනාමියක්, භූමි කම්පාවක් ඇවිත් මැරෙන්න පුලුවන්.

ලොකු උසකින් වැටුණොත් මැරෙනවා.

ගින්නකට අහු වුණොත් පිළිස්සිලා මැරෙනවා.

කෙනෙක් මැරෙන්නෙ කයට සිදු වෙන දෙයින්.
ඒත් කලාතුරකින්, දුර්වල හෘදය වස්තුවක් තියන කෙනෙකුඅට
ලොකු දුකක්, තරහක්, බයක්, සතුටක් හිතට ආවිත්
හෘදය වස්තුව නැවතිලා මැරෙන වෙලාවල් තියනවා.

කොයි වෙලාවෙ උණත් ජීවිතය
මරණයෙන් කෙළවර වෙන්න පුලුවන්.

මරණයට පත් නොවී, ලෙඩරෝග හැදෙන්නෙ නැතුව,
ලෙඩරෝග හැදුණොත් සුව කර ගනිමින්,
අනතුරු නොවෙන්න රැකගනිමින්
ස්වාභාවිකව මැරෙන තුරු ජීවිතය පවත්වා ගැනීම
අපේ ස්වාභාවික වගකීමක් සහ කැමැත්තක්.

කය මරණයෙන් ආරක්ෂා කරගන්න
කයෙහි ක්‍රියාකාරිත්වයට අවශ්‍ය පෝෂණය ලබා දෙන්න
ඒ සඳහා අවශ්‍ය තැන් සොයාගන්න හිත අපිට උපකාර වෙනව.

අපේ ජීවිතය ආරක්ෂාකරගන්න
අපි තුලත් අප අවටත් සිදුවෙන
ලොකු කුඩා වෙනස්කම්
හිතට දැනෙන්න ඕන.
හිතට මුලු කයම දැනෙනවා.
ඒත් හිත වැඩියෙන්ම ක්‍රියාත්මක වෙන්නෙ
මොළය මගිනුයි.

අවට පරිසරයෙ සීතල වැඩි වෙනකොට
ඒ අනුව කය වෙනස් වෙනවා.
ඒ වෙනස ස්නායු වල සිදුවෙන වෙනස් කම් මගින්
මොළයට දැනෙනවා.
සීතල නිසා ස්නායු වල සිදුවෙන වෙනස
කයෙහි ඇතිවෙන වේදනාවක් විදියට
හිත හඳුනාගන්නවා.
ඒ වේදනාවට අපි සීතල කියලා කියනවා.
අව්වෙ ඉන්නකොට දැනෙන වේදනාවට
අපි කියන්නෙ උණුසුම කියල.
ඒ හඳුනා ගැනීමට අනුව
මොළය ක්‍රියා කරලා
කයෙහි උණුසුම අඩු වැඩි කරමින්
ශරීරයෙ උශ්ණත්වය
නිශ්‍චිත අංශකයක
පවත්වාගන්නවා.

අවට පරිසරය හඳුනා ගන්නත්
ඒ පරිසරය තුළ ආරක්ෂාවෙලා ඉන්නත්
අවශ්‍ය දේ සපයා ගන්නත්
අපට ආධාර වෙන
තවත් අංග කිහිපයක් තියනවා.

ඇසට රූපයක් වැටුණාම
ඇසේ ඇඳෙන රූපයෙන් ඇතිකරන
විවිධ වේදනා ඇසුරෙන්
අපි රූප දකිනවා, රූපවල වර්ණ දකිනවා,
හැඩතල, ප්‍රමාණය දැන ගන්නවා.

කණට ඇතුල්වෙන ශබ්දයෙන් ඇතිවෙන වේදනාවට
අපි කියන්නෙ ඇහෙනවා කියලා.
ශබ්දයේ තියුණු බව, තාලය, රිද්මය
ඒ වේදනාව ඇසුරෙන් අපිට දැනෙනවා.
ඒ ශබ්දය මගින් හඳුන්වන බව
අපි දන්න යමක් තියනවා නම්
ශබ්දය ඇසුරෙන් අපි ඒ දේ ත් හිතාගන්නවා.

නාසයට දැනෙන සුවඳ
අපිට තොරතුරු ලබාදෙන තවත් වේදනාවක්.

කයෙහි ක්‍රියාකාරිත්වයත්, පෝෂනයත්, පැවැත්මත්
බොහෝ දුරට රඳා පවතින්නෙ
දිවට දැනෙන වේදනා හඳුනා ගැනීම මතයි.
දිවෙහි සිදු වෙන වෙනස් කම් නිසා
දිවේ ඇතිවෙන වේදනා ඇසුරෙන්
අපි රස, උෂ්ණත්වය, දළ-මුදු බව, ඝන-ද්‍රව වෙනස
ආදිය මගින් ආහාර හඳුනා ගන්නවා.
මේ ක්‍රියාවට ඇසෙත් නාසයෙත්
සමහර විට කණෙත්
ඇතිවෙන වේදනා ආධාර වෙනවා.

මෙතෙක් ගතකළ ජීවිතය තුළ
සිදු වූ දේවල් වල මතක සටහන්
අපි තුළ තැන්පත් වෙලා තියනව.
කයෙන් බැහැර හෝ
කය තුළ සිදුවෙන වෙනස්කම් නිසා
ඒ මතක සටහන් කැලැත්තිලා
ස්නායු සහ මොළය ක්‍රියාකාරී වෙලා
කයෙහි ඇතිවෙන වෙදනා නිසා
හැඟීම් සහ සිතුවිලි ඇතිවෙනවා.

අපි ජීවිතය ගත කරද්දි
අපිට ඒ සඳහා ආධාර වෙන
උපාංග හතරක් අපි දන්නවා.

1, කය
2, වේදනා [ කයෙහි වෙන වෙනස්වීම් ]
3, සිත
4, හැඟීම් හා සිතුවිලි [ සිතෙහි වෙන වෙනස්වීම් ]

මේ හතරට පිටින් සිදුවෙන කිසිම දෙයක්
අපට දැනෙන අපි විඳින ජීවිතය තුළ නැහැ.

මේ අංග හතර වැරදි විදියට හානිකර විදියට
භාවිතා වෙන විදියත් එහෙම වෙන්න හේතුත්
අනික් දවසෙ බලමු.

සරල විදසුන ගැන...

විදර්ශනාව ඇතුළත් වෙන
සතර සතිපට්ඨානය
බුදු දහම තුළ තියන අගනාම අංගයයි.

ආශ්වාස ප්‍රශ්වාසය, ඉරියව්ව වගේ
ඉතාම සරල තලයෙහි සිට
චතුරාර්ය සත්‍යය දක්වා
සිහිය දියුණු කරන්නට
කයත් නිර්වාණයත් අතර
සම්පූර්ණ ගමන්මග,
නිවනට ඇති
එකායන මාර්ගය ලෙස නම් කරමින්
බුදුන් වහන්සේ දේශනා කළේ
මහා සතිපට්ඨාන සූත්‍රය මගින්.

අපි සිහිය පිහිටුවා ගතයුතු
අංග හතර පිළිබඳ
සරල හැඳින්වීමක් .....

සරල විදසුන 01